Media

Mijn Hobby

San Fu Maltha in 'De God van Nederland'.

De meeste mensen hebben hobby's. Sommigen sparen postzegels of turen naar vogels. Ik heb een andere hobby. Volgens velen kan ik eigenlijk niks, want anderen kunnen bijna alles beter. Mijn hobby bestaat er uit om ervoor te zorgen dat deze velen hun hobby kunnen beoefenen.

Eind 2009 werd mij gevraagd of ik twee jaar van mijn leven wilde besteden aan het produceren van Süskind. Men was pas tien jaar bezig de film van de grond te krijgen. Weer een Tweede Wereldoorlogfilm, dacht ik, een hoog budget van 4,5 miljoen en ingewikkeld te verfilmen omdat de originele locaties niet meer bestaan. Het laatste subsidieverzoek was afgewezen. Een hobby met hobbels dus, maar ook met dromen om zoveel mogelijk mensen emotioneel te beroeren met onderwerpen die dat waard zijn. Met Süskind had ik het gevoel dat dat zou kunnen lukken.
Dan komt de taak om anderen daar ook van te overtuigen. Een spannende tijd volgde. Werken aan het script om tegemoet te komen aan de kritiek van het Filmfonds. Jeroen Spitzenberger was al gecast als hoofdrolspeler. De invulling van de andere rollen volgde en ik moest intenties van buitenlandse partners verkrijgen.
In Boekarest vonden we een actieve Joodse Schouwburg die er uitzag alsof de tijd stil had gestaan. Een godsgeschenk. Ook bleek er in Roemenië een studio te zijn die kon worden omgebouwd tot Plantage Middenlaan anno 1942. Toen Süskind ook nog als een van de drie felbegeerde Telescoop-films werd uitgekozen kon het bijna niet meer stuk.

De twee laatste financieringsonderdelen lieten op zich wachten. Het Suppletiefonds was leeg voor 2010 en was bezig zijn regels te veranderen, waardoor we private investeerders nog niet konden benaderen. De startdatum van de productie werd verschoven, enkele acteurs en crewleden waren daardoor niet meer beschikbaar.
Zes weken later kwam het verlossende bericht en konden we beginnen met het vinden van 162 private investeerders. Na een persconferentie in het Joods Historisch Museum begon het avontuur eindelijk. Aan het eind van de eerste succesvolle draaidag in Wallonië reisden we voldaan terug naar Nederland. Toen belde onze hoofdrolspeelster: 'Ik ben overspannen en kan volgens mijn dokter niet meer werken.' Ja, deze hobby vergt sterke zenuwen.
We vonden een nieuwe hoofdrolspeelster, zetten een nieuwe planning op en ontvingen een positief bericht over de verzekeringsclaim. Weer telefoon! Dit keer was het de uitvoerend producent vanuit Roemenië die mij in paniek informeerde dat er een 'stormpje' was opgestoken. Toen ik de foto's zag van de verwoeste set, was ik heel blij dat er geen persoonlijk letsel was.

Vier maanden later. Gespannen zit ik te wachten op de eerste keer dat een nog niet affe versie van de film wordt getoond aan cast en crew. De zaal is doodstil. Tijdens de eindcredits blijft iedereen zitten. Ik zie de emotie van de film terug in de ogen van iemand die niet direct mijn beste vriendin is. Zonder te spreken vallen we elkaar in de armen. Op zo'n moment weet je dat al die maanden gezamenlijke inzet en spanning het waard zijn geweest. Dan mag het een hobby heten, maar het is toevallig wel mijn hobby.

02-01-2012