Media

De Helden Van Vroeger

In 'De God van Nederland'.

DE HELDEN VAN VROEGER

Zwaar astmatisch was ik tot mijn tiende vaak gekluisterd aan bed. Boeken, bladen en strips waren mijn enige vluchtmogelijkheid. De sleutel tot bijzondere avonturen in nieuwe werelden waarin ik wel mee kon doen. Met Jules Verne was ik in tachtig dagen rond de wereld. Naast Spinneman werden Prins Valiant, de Rode Ridder en later Anton Wachter mijn helden. In mijn ziekbed wachtte ik iedere maandag gespannen op de deurbel. De bladenman met de Pep: Michel Vaillant, Dan Cooper, Kuifje en Mickey Mouse. Bijna verslaafd las ik de Pep misschien wel honderd keer voordat de volgende editie op de mat viel.

De introductie van de wonderlijke beeldbuis zorgde voor nieuwe helden van tv, muziek en uit films. Toen ik bleef zitten in vijf atheneum bereikten de laatste oprispingen van de zestiger jaren ook Brabant. Verkiezingen met campagnes en de droom dat we iets te zeggen hadden. De school stond op z'n kop. Tegelijkertijd richtte een leraar de obligate schoolkrant op. Saai, degelijk, verantwoord en vooral gecensureerd.

Dat kon beter, dachten de latere populaire volkszanger Huub ('Je wordt weer vent in de sjoarma-tent') Hangop en ik. Wij begonnen uit balorigheid de stichting Geniet van het Leven. Geen leden, wel donateurs. Met als lijfblad Carpe Diem. Als bestuursleden van het schoolparlement mochten wij de stencilmachine gebruiken. Veel inkt en voorzichtig draaien...

We besloten niet saai, degelijk en verantwoord te zijn, maar overal tegen aan te schoppen met humor en zonder censuur. Het waren de jaren zeventig, iedereen mocht iets insturen, mits met vermelding van naam. Een gouden greep, hoopten we, een oplage van honderd exemplaren leek ruim, maar dat was te laag geschat: de eerste nummers werden uit onze handen gerukt.

Eindelijk konden we de mooiste meisjes eren en tegelijk mild bespotten; 'Zij kan een gratis flesje shampoo ophalen bij de redactie.' Ver voor Mark Zuckerberg begrepen wij van de Carpe Diem-redactie dat elke jongen zijn eigen Top 10 van de mooiste meisjes maakte. De niet verkozenen vonden de spot leuk, de anderen stiekem een plaats in de elite club. Ons succes was niet uitgedacht, we hadden puur mazzel. Bij het derde nummer verminderde de oplage tijdelijk toen het stencilpapier brak. Demarketing, leerde ik later.

Elk nummer werd een succes: de redactie werd uitgebreid, adverteerders meldden zich en de Mavo wilde meedoen. Taboes werden bespreekbaar gemaakt, kritiek werd gespuid en nieuwe helden werden gecreëerd. Toen sloeg het noodlot toe. Een malloot stuurde een intolerant verhaal in over de homofilie van een leraar. Voor de inzender stond vooral de vrijheid van zijn eigen meningsuiting voorop. Een Van Goghje dertig jaar avant la lettre. Wat te doen: het artikel opnemen, het blad uitgeven en de gevolgen aanvaarden? Of niet uitgeven en stoppen?

Onze malloot van school gestuurd, wij geschorst en een verbod op verdere uitgave van Carpe Diem. Met zeven nummers hadden we onze lezers vermaakt maar onbewust waren we verworden tot de luis in de pels van de schooldirectie en ons begrip van de vrijheid van meningsuiting. Het einde van de onschuld. No more heroes anymore zongen The Stranglers twee jaar later.....

24-01-2013